و بیا ، و بیا غرق شو در نوشتن
بگذار آرام و رها بنویسی از هر آن چیز و حسی که تو را از خود گرفت و از هر این چیز ی و حسی که تو را به تو بخشید .
رها باش رها . به خودت زمان بده
سریع این پست رو می نویسم ... می خوام این حسی که الان دارم در آینده هم با خوندن این پست دوباره زنده بشه .
یک ساعت قبل بند بند و ذره وجودم در حین شنیدن و دیدن موسیقی و رقص فستیوال مُقام کشور ازبکستان ، در آسمان و زمین سیر می کرد ، شنیدن اشعار تورکی ازبکستان و فارسی از شاعرانی چون فصولی و نظامی گنجوی و ... و‌تماشای پای کوبی با لباس های سنتی و همخوانی دست جمعی ، تماشای حضور مهمان از کل دنیا در کنار هم ، سن بسیار زیبا به شکل ساز ، کنار هم قرار داشتن کودکان در کنار بزرگتر ها و حرکات بسیار منظم و سنجیده و کلا جو عرفانی مقام که نام اعظم خداوند هم ذکر می شد ، آرامش جانانه ای رو به روح می داد و ذهن و روح آدمی را صیقل می داد .
با خودم می اندیشیدم که خیلی خوشحالم شیفته فرهنگ ازبکستان هستم و دلیلش هم برای من بسیار شیرین است که اینجا ذکر میکنم شاید برای شما هم مثل من جذاب به نظر برسد .
زمانی که در مسکو بودیم این شانس بسیار بزرگ رو پیدا کردم که با فرهنگ مردم شرق و قفقاز از نزدیک آشنا بشم . اولین رو اینجا ذکر میکنم . راننده ای داشتیم که که اهل ازبکستان بود ابتدا اصلا تورکی صحبت نمی کرد من گمان میکردم که از چهره ی شرقی اش تاتار است و ترجیح به سخن گفتن به تورکی تاتاری ندارد ، منتهی بعدا بعد از اشتیاق ما در تورکی سخن گفتن و پاره ای از موارد، بسیار واضح صحبت کرد و ما مشکلی در ارتباط با هم نداشتیم و کم کم این راننده خوش قلب که اسمش رستم بود ، دوست خانوادگی ما شد .
در این مدت ما رو با فرهنگ ازبکستان آشنا کرد ، اولین رستوران ازبکستانی که رفتیم درست پشت خیابان کاخ کرملین ، در زیر زمینی که طبقه بالاش یک داروخانه بود. یک رستوران دنج ازبکستانی بود منتهی با غذاهای متفاوت برای مسلمانان 😊 این بزرگترین نعمت خداوند بود، پیدا کردن غذای حلال و گرم و از همه مهمتر پر گوشت 😋 و طبخ شرقی ، سقف رستوران با خوشه های انگور تزئین شده بود . من از قبل ها تاریخ مردمان شرق را خوانده بودم خصوصا اویغور، اینجا جایی بود که این حس رو در من زنده کرد . برایم خیلی هیجان داشت که وقتی به گارسون میگفتم قاتیخ کاملا متوجه میشد در حالی که در تبریز هم رستوران بروی و بگویی قاتیخ می گویند چیست ؟
ازبک ها هم مانند تورکی ما به ماست قاتیخ می گویند .
نوشیدن چای در کاسه های چینی و انداختن قند و حل آن مرا شدید یاد نوشیدن چایی در کودکی ام میکرد .
صحبت کردن ما در مورد زندگی و نحوه ی آداب و رسوم با رستم و تبادل فرهنگ خیلی جالب بود ،خصوصا تعریف او از پسر و همسرش که چشم انتظار او تا دو سال خواهند بود که او پول پس انداز کند و به کشورش برگردد ، درک عاطفی خوبی بین خانواده ما و او ایجاد کرد و ... . در ماشین موسیقی ازبکستانی می گذاشت اینجا بود که من ، مِن بعد موسیقی تورکی ازبکستانی تا همین الان می شنوم و شیفته اش شده ام و به خوبی متوجه تورکی ازبکستانی ها میشوم و تکرار کلمات و جملات به تورکی ازبکستانی برای من خیلی لذت بخش است .
جاهای زیادی با هم رفتیم خیلی وقت ها مجبور بود صبر کنه و همراهی مون نکنه اما شگردهایی بسیار جالبی در پارک کردن ماشین در پارک ممنون داشت که از گفتنش می گذرم ، روزی از روزها وقتی که ما رو به داروخانه برد بعدش هم خودش اومد براش خرید های ما جالب بود خصوصا فشار سنج دستی که اولین بار بود در عمرش میدید و هیجانش آون موقع برای ما عجیب بود .
خلاصه امیدارم که پس از اتمام درسم فرصتی بشه و همراه خانواده به ازبکستان و دیدار دوستان برویم ، امیدوارم مردم کشورم هم روزی برسه که ترجیح بدهند در کنار سایر سفرها یک سری به دیار ازبکستانی ها بزنند و امیدارم همه ما برای سفر کردن مانعی به اسم پول نداشتن رو نداشته باشیم، آمین .
این روزها تنها چیزی که آرامم می کند یکی از نوای های محلی دلنشین مردمان کارادنیز است . این موسیقی و نوا برای شنیدنش دو چیز حتمی می طلبد ، یکی آشنایی با فرهنگ این سرزمین دومین دلی شکسته داشتن ، در این موسیقی اشاره به این دارد که در آسمان ستاره ای نیست که به دردهایم گوش فرا دهد اما تنها تصویری که مناسب این پست دیدم نقاشی شب پر ستاره ون گوگ هست و لا غیر .
به امید خدا بعد از مدتی از کلنجار رفتن با خودم تصمیم گرفتم نوشتن رو آغاز کنم ، تا حد ممکن نوشته های قبلیم رو پیدا کنم و دوباره بنویسم همراه با لبخندی از درون .
قطعا نوشته های من بی نظیر خواهند بود و امیدوارم خوانندگان وبلاگم هم لذت ببرند .
سال هاست و سالها بود که وبلاگ میخواندم و میخوانم ، دو وبلاگ را خیلی خیلی دوست داشتم ، نویسنده یکی قهر کرد و رفت و من همچنان می خواندم و می خواندم شبیه مرور کتاب ، هر دفعه قسمتی از نوشته ها تازگی خاصی برای من داشت خصوصا پست های جهان شناسی ، برایم آن موقع جالب بود که بازخورد های ذهن یک المپیادی نجوم رو بدانم ، وبلاگ دیگر هم در همین شرایط نویسنده قبلی بود اما متفاوت تر ، به آسمان شب نمی پرداخت اما خواننده را به سمت آسمان ذهن سوق می داد ، همان موقع ها بود که تصمیم گرفتم وبلاگم را شروع کنم ، منتهی به یک باره بعد از چند ماه شروع از نوشتن سر باز زدم .
از خواص نوشتن در وبلاگ این هست که نویسنده خیلی راحت عقاید و علایق خودش را با در نظر گرفتن کمترین سانسور ها بیان می کند ، چیزی که من عاشق آن هستم ، خصوصا در زندگی واقعی ، لزومی نمی بینم که به دیگران پهنا و وسعت زندگی و فکرم و دلایل آن را شرح دهم ، هر چند میدانم که گاهی زیاده روی می کنم ، گاهی آنقدر زیاده روی که به ضررم تمام می شود و گاهی هم نه ، برای نمونه در زمان دوره لیسانسم همچون شبحی که ناگهانی در دانشگاه پیدا می شود بودم بدون آنکه دلیلی برای غیبت هایم به احدی شرح دهم ، ساعت های زیادی به دلیل اینکه چند دقیقه دیر رسیدم پشت در کلاس ماندم ، یک ویژگی خوبی داشتم که حالا بهش پی بردم هرگز از پشت در به حیاط و جایی دیگه نمی رفتم ، موقعی هم که کلاس می رفتم خصوصا یکی از استادان بزرگوار ما که مدیونش هستم ، به طرز زیبایی آنالیز غیبت های منو یادآوری می کرد ، روزی از روز ها که قطعا ترم تابستانی بود اگر درست به یادداشته باشم ، گردهمایی برگزار شد که در آخر برنامه یهو در جمع ،استاد محترم ما به سمت یکی از اساتید برجسته روانشناسی اشاره فرمودند که خانم فلانی از برترین دانشجوهای ما هستن ، و همزمان هم در رشته بهمان تحصیل می کنند و ناگهان انگار بشکه آب سرد رو من ریخته شد ، خدایا !! البته بعدا فهمیدم از کجا متوجه شدند 😊
و از اون روز دردسرها پشت دردسر ، انتقالی و جابه جایی و ... ، خلاصه کلی مکافات کشیدم تا این لیسانس رو به سرانجام بروسونم .
و اینجا از برای همه چیز گفتن تنگ است ...
در سیر وکتور عمود و چپ و راست و کج و شرق و جنوب ، در مسیر بودن برایم سخت است . نه این وری نه آن وری ، معلوم نیست کدام نقطه در کره خاکی ام ، اما دقیق می دانم چه می خواهم و هم نمی دانم ، چگونه مسیر را دریابم ، در کشف کیمیاگری نیستم ، صوفی هم نیستم ، دین دار هم نیستم ، من هستم ، اما در یافتن جستجوی کدامین مسیر ؟
خیلی از چیزها رو عملا فراموش کردم ، شکی هم ندارم ،چون اعتقاد به گذر زمان و فراموشی ندارم لیک می دانم سیناپس های اضافه مغزم هرس شده ، اما هفتصد نورون تازه ساخته شده مغزم در هر روز ، پی یافتن چیزی است ؟ رهایی ، رهایی از هر کس و چیز و دروغ گفتن به خودم ،
انسان ها و موقعیت های رفته و هر چیزی که بر باد رفته ، رفته ، آنقدر بی خبری و سکوت که خودش حکم می دهد . اما سکوت به چه معنا ، به معنای اصالت و معنا داشتن .
به نوشتن زمانی علاقه داشتم اما مدت هاست از نوشتن لذت نمی برم چون با زبان ذهن و فرهنگ اجدادم اجین نشده است . از این گونه نوشتن در رنجم .
اگر بنویسم قطعا تغییر می دهم و آنگونه که میخواهم مینویسم یا ترجیح می دهم ننویسم ، همانند آن روزی که قلمم را برای خبر نوشتن رها کردم .
روزی می نویسم که نقدم از کسی منجر به احساس گناهم نشود .
روزی مینویسم که گوش شنوایی برای گفته هایم باشد .
من نوشتن کتابم را آغاز خواهم کرد با زبان مادری ام .
این گونه نوشتن مربوط به احوالات یک شخص سرزنده است که الان در فکر است که سرزنده بودنش به کدامین دیار رفته .
گنگی نوشته در نوشته ام بیداد میکند زیرا این زبان گنجایش ندارد و کم کم، خواب آرام میخواهم .
* امان از بی زبانی ، امان از زبان بریده
و یادش بخیر این شب ها و سایر شب ها ، دختران و مادران آینده این سرزمین که چه بیدار باشند یا چه در کتابخانه خفته باشند ، عبادت الهی را یقینا در هر حال بجا می آورند .
لذت بخش ترین مطالعه ی من در چند روز اعتکاف بود در مسجد که در خانه خدا درس میخواندم و یکی هم الان ...:))
